“Η ποίηση αυτή της Εργαζάκη, πέρα από την όποια λογοτεχνική ή φιλολογική αξία, παρουσιάζει ενδιαφέρον σε μια εποχή μεγάλων ταχυτήτων, γιατί μας προτρέπει να σταθούμε και να στοχαστούμε πάνω στην αναζήτηση της χαμένης ψυχής μας και κυρίως της όρασής μας… την αληθινή ζωή, που είναι χαμένη μέσα στην αμεριμνησία και την ανεμελιά, τη βιασύνη μιας στιγμής. Είναι αποχώρηση από το ύφος των περασμένων τριών συλλογών. Η «Τελευταία Τέταρτη» είναι μια νέα οδός που φαίνεται να χαράσσει στην ποίησή της η Βασιλική Εργαζάκη, στα χνάρια της σκέψης του αείμνηστου Ποιητή-Φιλόσοφου και Δάσκαλου Δημήτρη Κακαλίδη. 

- Απόσπασμα από την κριτική του λογοτέχνη κου Θανάση Φροντιστή για την ποιητική συλλογή “Τελευταία Τέταρτη” die Royal Ergazaki, Εκδόσεις Μέγας Σείριος. 

Ευχαριστούμε πολύ τον εξαίρετο κο Θανάση Φροντιστή, λογοτέχνη-μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, για την εμβριθή κριτική του στην ποιητική συλλογή των εκδόσεών μας “Παρέδωσα τα πρόσημα των ημερών – Τελευταία Τέταρτη” της Β. Εργαζάκη. 

Του ευχόμαστε καλή συνέχεια στο δημιουργικό του έργο, καλές γιορτές και ευτυχισμένο το νέο έτος!

Ακολουθεί ολόκληρη η κριτική. 

Αποκτήστε το δικό σας αντίτυπο της ποιητικής συλλογής ή κάντε το δωρό στους αγαπημένους σας εδώ: https://tinyurl.com/megas-seirios-teleutaiatetarti

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ «ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ» ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΕΡΓΑΖΑΚΗ

Μια σύντομη κριτική αποτίμηση από τον ΘΑΝΑΣΗ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗ

«Κοίταξε μέσα σου/ηλιοσφαίρια διαρκώς περιφέρονται» κι έτσι, προσθέτω εγώ, μπορείς να ανακράξεις, «Έχω τα πάντα/ είμαι τα πάντα» και γι’ αυτό, προσθέτω πάλι εγώ, «Ταγμένη στην υπηρεσία του Σύμπαντος είμαι» προσθέτοντας, τέλος, εγώ, «Στη δίνη των περιστροφών/διαβλέπω την τελειότητα».

Δεν ξέρω αν υπερβάλλω ή αν υποτιμώ το έργο αυτό, αλλά πολύ πιστεύω ότι στις παραπάνω λίγες γραμμές θα μπορούσε να συνοψιστεί η νέα ποιητική συλλογή της Βασιλικής Εργαζάκη η οποία, αφήνοντας πίσω ό,τι την βαραίνει, υπερβάλλοντας το μέχρι τώρα ποιητικό της έργο, ξανοίγεται στον «Σύμπαντα κόσμο». Ένα ταξίδι διερευνητικό, που την οδηγεί «να φλογίζεται τις ρίζες των αστερισμών, τις φυλλωσιές των ήλιων, να φτερωθεί τον γαλαξία τον άνεμο». Να προσπαθήσει να βιώσει την ελευθερία και τη δύναμη του Όντος, την αυτογνωσία, παραδίδοντας τις αδυναμίες του ανθρώπου στα πριν, στο χθες. Παραδίδοντας τα πρόσημα – εμπόδια, τις ψευδαισθήσεις της καθημερινότητας, η ποιήτρια μοιάζει να αναζητεί ένα πέταγμα, μια απελευθέρωση από ό,τι την κρατά στη γνωστή μορφή της σχεδιάζοντας το ατελεύτητο ποίημα που θα την μεταφέρει στου απείρου την μήτρα, στη γη του αλαλάζοντος ανέμου, στους αμφορείς της σοφίας, στις ρίζες της ύπαρξης, στο ύψος και το βάθος της οντότητας. Για να κινηθεί από τα εντός στα εσώτατα. Επιδιώκει η Ποιήτρια να αφοπλίσει το φόβο και να ενωθεί με το φως. Αναζητεί τις πηγές του ανέμου σ’ ένα σύμπαν που εξελίσσεται με τον απόλυτο ρυθμό της αρμονίας. Αισθάνεται η ποιήτρια, ότι είναι «ταγμένη στην υπηρεσία του Σύμπαντος». Ξετυλίγει κύκλους αλύτρωτους και οδεύει στο φως, στη γνώση, ακούγοντας τις προτροπές του Ήλιου για να βρει τη θέση που περνά το μονοπάτι της αλήθειας, το ακίνητο, το σταθερό. Κι από εκεί, να ζωγραφίσει το άπειρο, με τα ηλιοσφαίρια να περιστρέφονται συνεχώς μέσα της. Τότε θα μπορεί να αναφωνεί με σιγουριά, «έχω τα πάντα, είμαι τα πάντα», αφού όλα θα την καλούν να ακούσει τη φωνή της ψυχής της και να προετοιμαστεί για ένα μακρύ ταξίδι, δίνοντας την ευκαιρία στην Άνοιξη να σχεδιάσει αυτό το μακρύ ταξίδι μέσα στο αχανές πεδίο της ύπαρξης, σαν ένα κύτταρο του ήλιου που συμμετέχει στο θαύμα της γης κινούμενη σφαιρικά και φλογερά, μαθητεύοντας στην φωτεινή της ανάδυση.

Έμπειρος μάστορας του ποιητικού λόγου, η ποιήτρια, με ιδιαίτερη αντίληψη των χρωμάτων, του φωτός, των σχημάτων, επιλέγει τα στοιχεία της φύσης συστηματικά: νερό, αέρας, φωτιά, ζώα, δέντρα, λουλούδια, γη, ήλιος, ακτίνες, (ίριδα, ιριδισμοί), ουρανός, για να υπηρετήσει με όσο το δυνατό μεγαλύτερη ακρίβεια το αργό και υπομονετικό έργο ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ και μεταποίησης της πραγματικότητας για το οδήγημα στο μεγαλείο του Σύμπαντος.

Τα ποιήματα της Εργαζάκη είναι μια αλληλογραφία με ανθρώπους – με τον εαυτό πριν απ’ όλους – με ήχους, με εικόνες, με αισθήσεις. Τα ποιήματα είναι πίνακες που ζωγραφίζει με στίχους και μελωδίες, που μεταγράφει σε παρτιτούρες ποιητικές (αλληγορίες).

Με πλούσια, ευαίσθητη και ευέλικτη γλώσσα, κοφτερή τόσο όσο χρειάζεται να διεισδύσει βαθιά στα πράγματα και να διατυπώσει τη δική της ερμηνεία της υπόστασης, του Όντος, όχι μέσα σε έναν μικρόκοσμο, αλλά στον μεγάκοσμο του Σύμπαντος όπου βασιλεύει «ο ήλιος των ήλιων». 

Η ποίηση αυτή της Εργαζάκη, πέρα από την όποια λογοτεχνική ή φιλολογική αξία, παρουσιάζει ενδιαφέρον σε μια εποχή μεγάλων ταχυτήτων, γιατί μας προτρέπει να σταθούμε και να στοχαστούμε πάνω στην αναζήτηση της χαμένης ψυχής μας και κυρίως της όρασής μας… την αληθινή ζωή, που είναι χαμένη μέσα στην αμεριμνησία και την ανεμελιά, τη βιασύνη μιας στιγμής. Είναι αποχώρηση από το ύφος των περασμένων τριών συλλογών. Η «Τελευταία Τέταρτη» είναι μια νέα οδός που φαίνεται να χαράσσει στην ποίησή της η Βασιλική Εργαζάκη, στα χνάρια της σκέψης του αείμνηστου Ποιητή-Φιλόσοφου και Δάσκαλου Δημήτρη Κακαλίδη.

Καλοτάξιδο να είναι το σπουδαίο αυτό ποιητικό βιβλίο, προπομπός και άλλων δημιουργιών μιας ξεχωριστής Ποιήτριας, die Royal Ergazaki.

Κηφισιά, 9/12/2021

 

Aktie

  • Facebook
  • Twitter
  • StumbleUpon
  • Digg
  • Delicious
  • LinkedIn
  • RSS
  • Add to favorites
  • Email